Bayram ertesi Salı günü ilk görev yerim olan Bartın’daydım.
Ve bana salt evlerini değil,
Kucaklarını, yüreklerini açan, bağırlarına basan Hacıköy’ümde.
Beni oraya çeken,
Bende kalan güzellikler, özlemler…
Beni oraya çeken,
Orada bıraktığım,
Yüreğimde karşılığı olan sıcacık, fedakâr insanların içten sevgileri…
Anılarım…
Vefa borcum biraz da.
Bartın…
Hayallerimin, ideallerimin, yapmak istediklerimin gerçekleştiği, başladığı yer.
***
Bartın’a ulaştığımda şehri boydan boya esir almış yeşilin, cenneti anımsatan muhteşem görüntüsünü içime doldurup 13 km daha içeriye; ufka kadar uzanan orman tünellerinden geçerek Hacıköy’üme kavuştum.
İçim içime sığmıyordu heyecandan.
Bu ilk gidişim de değildi.
Düşüncelerim anılarımla yoğunlaşırken geçen 25 yılın zaman tünelinden gidip geldim, dünden bugüne.
Yıllar nasıl da akıp geçiyor.
***
Sabah erkenden uyandım.
Pırıl pırıl bir güneş gülümsüyordu ufuktan.
Her yer ıpıssız, sessiz.
Yol boyunca dizili, içinde güzel insanların yaşadığı tek katlı evlerin arasından heyecanlarla geçerek görev yaptığım okula geldim.
Çocuksu sevinçlerle...
Taşımalı eğitime geçildiği için boş olan sınıflarda öğrencilerimi aradım, gözlerim buğulu…
Okul bahçesinde neşeyle koşan çocuklar beliriyordu hayalimde.
Kutladığımız bayramlar.
Sobayı yakmak için verdiğimiz uğraş, üşüyen ellerimiz…
Durup baktım bir kez daha hüzünle.
Yüreğimde özel bir yeri olan Hacıköy’de olduğum için de mutlu.
Hâlâ aynı sıcaklıkla karşılanmak güzeldi.
“Evine hoş geldin” diyecek kadar beni kendileriyle bütünleştirmeleri, bu denli içselleştirmeleri güzeldi.
Seviyorum sizi, hem de çok…
***
Bazen hayalini kurduğum bir düşüncenin ertesi günü sürpriz bir şekilde gerçekleştiğini görürüm.
Çünkü devam ettirir kendisini.
Hayatımızın her döneminde varlıklarıyla mutlu olduğumuz dostlarımız olmuştur. Özlediğimiz.
Görmek isteriz.
Ve gideriz.
Tıpkı Bartın’a gidişim gibi.
Gerçekleşir düşüncemiz.
Sonra,
Ve bir rüya gibi gelir ve geçer.
Bir tek,
Yaşanan sevgiler, içten dostluklar, paylaşılan sevinçler ve hüzünler, iyilikler ve belleğe yerleşen güzel anılar kalır geriye.
Ve sonsuza kadar sürer.
Zaman geçmiyor.
Biz geçip gidiyoruz içinden.
***
Hacıköy’de bıraktım bir parçamı.
Bir parça da o güzel insanlardan alıp getirerek yüreğimde…
Ferda Balkaya Çetin
O6.12.2009/iL GAZETESİ
