İnsani değerlerin anlayışın, kibarlığın ve mesleğine olan saygın tartışılmazdı. İyi ki babamsın.
Zamansız ayrılışında aramızdan beni bu kadar derinden üzen.
İçime akıttığım sessiz gözyaşlarımdandı ara sıra hüzünlenmelerim.
Dinmeyen bir sızı bitmeyen hasretindi yüreğimdeki.
Son sözünü söylememiştin daha öğrencilerine ve bize.
Birlikte oynarken satrancı usta öğreticiliğinle başarının güzelliğini tattırmıştın, bana yenilerek. Fakat ölüm denen yenilgide dirençli olmayı öğretmemiştin henüz.
Bir tek sevgi imiş akıp giden zamana dayanabilen. Yaşamın uzunluğu hiç değil.
Geride bırakılanlarmış önemli olan.
Dostluğun, dürüstlüğün, görev aşkın, eğitim camiasındaki itibarın, prensiplerinmiş seni Ahmet Balkaya yapan.
Bilsen ne çok özlüyorum seni.
Ne çok babacığım…
bugün yokluğunu bir kez daha hissettim
gözlerimden değil yaşlar yüreğimden süzüldü
soğuk bir kış günüydü seni alıp götüren
içimdeki özlemin günden güne büyüdü
yıllardır “babacığım” saklı dudaklarımda
bitmeyecek sevginle gözlerimde ışıksın
dinlerken sana ait övgü dolu sözleri
gönlümdeki hıçkırığa ince ince nakışsın
bıraktığın değerlerle büyümeyi öğrendim
rehber oldu daima değerli fikirlerin
yerleşti sendeki güzellikler ruhuma
sade ve gösterişsiz sevmeyi de öğrendim
simsiyah bir boşluk hayatımdaki
kesiliyor soluğum hissettiğim acıdan
bilmeyerek üzdüysem bağışla beni
yüreğim daha yorgun sana akan gözyaşımdan
yıllardır “babacığım” saklı dudaklarımda
ellerini yüreğini sıcaklığını özledim
özledim seni ve sana ait ne varsa
ayrılmazdım yanından bir an bile bilseydim
bugün yokluğunu bir kez daha hissettim
gözlerimden değil yaşlar yüreğimden süzüldü
kesiliyor soluğum hissettiğim acıdan
yüreğim daha yorgun sana akan gözyaşımdan
Sen sevginle, saygınla, onurunla, öğretmen kimliğinle aramızdasın hâlâ…
Ve yüreğimdeki en özel yerinde.
İyi ki babamsın.
ferda balkaya çetin
Zamansız ayrılışında aramızdan beni bu kadar derinden üzen.
İçime akıttığım sessiz gözyaşlarımdandı ara sıra hüzünlenmelerim.
Dinmeyen bir sızı bitmeyen hasretindi yüreğimdeki.
Son sözünü söylememiştin daha öğrencilerine ve bize.
Birlikte oynarken satrancı usta öğreticiliğinle başarının güzelliğini tattırmıştın, bana yenilerek. Fakat ölüm denen yenilgide dirençli olmayı öğretmemiştin henüz.
Bir tek sevgi imiş akıp giden zamana dayanabilen. Yaşamın uzunluğu hiç değil.
Geride bırakılanlarmış önemli olan.
Dostluğun, dürüstlüğün, görev aşkın, eğitim camiasındaki itibarın, prensiplerinmiş seni Ahmet Balkaya yapan.
Bilsen ne çok özlüyorum seni.
Ne çok babacığım…
bugün yokluğunu bir kez daha hissettim
gözlerimden değil yaşlar yüreğimden süzüldü
soğuk bir kış günüydü seni alıp götüren
içimdeki özlemin günden güne büyüdü
yıllardır “babacığım” saklı dudaklarımda
bitmeyecek sevginle gözlerimde ışıksın
dinlerken sana ait övgü dolu sözleri
gönlümdeki hıçkırığa ince ince nakışsın
bıraktığın değerlerle büyümeyi öğrendim
rehber oldu daima değerli fikirlerin
yerleşti sendeki güzellikler ruhuma
sade ve gösterişsiz sevmeyi de öğrendim
simsiyah bir boşluk hayatımdaki
kesiliyor soluğum hissettiğim acıdan
bilmeyerek üzdüysem bağışla beni
yüreğim daha yorgun sana akan gözyaşımdan
yıllardır “babacığım” saklı dudaklarımda
ellerini yüreğini sıcaklığını özledim
özledim seni ve sana ait ne varsa
ayrılmazdım yanından bir an bile bilseydim
bugün yokluğunu bir kez daha hissettim
gözlerimden değil yaşlar yüreğimden süzüldü
kesiliyor soluğum hissettiğim acıdan
yüreğim daha yorgun sana akan gözyaşımdan
Sen sevginle, saygınla, onurunla, öğretmen kimliğinle aramızdasın hâlâ…
Ve yüreğimdeki en özel yerinde.
İyi ki babamsın.
ferda balkaya çetin
