Tarihe,
Kara bir leke gibi geçen savaşın acımasızlığını taşıyan Filistinli çocukların yüreğinde kanıyor yüreğim.
Değerleri alt üst olmuş bir toplumda,
Annesini, babasını, çocukluğunu, dahası umutlarını yitirmiş,
Kuşların gökyüzünü terk ettiği yerin çocukları onlar.
Savaşın büyüttüğü,
Yok ettiği,
Ya da…
Uçurtmalar uçururken yaşıtları özgürce,
Onlar,
Ellerinden alınan en temel insani haklarının bilincinde bile olmadan korkuyla yüzleşiyor.
Savaşın tam ortasında…
Örselenmiş çocuk yüreği ile erken tanıştığı acıların güçsüz bırakmışlığı yansımış masum yüzüne, minicik bedeninden…
Mahrum bırakılarak anne kucağından…
Ah!.. Çocuk!..
Üzüntüm,
Acını dindirememekten…
Silememekten gözyaşlarını…
Utancımla,
İnsanlık adına sizlerden özür diliyorum!..
***
Bana öğrencimden ulaşan bir şiir : SAVAŞ
Tamamlıyor duygularımı…
Savaş oldukça
Güneş doğmaz.
Bu ömür uzun sürmez.
Su akmaz, çiçek açmaz.
Çiçek kokmaz.
Çok sevdiğim gül ve leylak gibi.
Hiçbir renk olmaz.
Sadece kan rengi olur.
O da kırmızıdır.
Bulut da süzülmez,
O masmavi gökyüzünde.
Bir yanda yıkık dökük evler,
Bir yanda yanan evler.
Bir yanda patlayan bomba.
Bir de zaferi kazananlar…
Mutluluğu, sevgiyi, dostluğu
Kardeşliği, bütün değerlerini kaybetmiş insanlar.
Ağlayan, sızlayan insanlar.
Savaşan insanlar,
Sadece kendi hayatını değil,
Çocuklarının, ailesinin,akrabalarının
Hatta tanıdıklarının
Bu hayattaki bütün insanların
Hayatını ve mutluluğunu
ÇALMIŞ OLUYOR…
11. 01. 2009 ferda balkaya çetin
