Sevgi Üzerine Birkaç Söz

 

“Her birimiz tek kanadı olan meleğiz. Ve bizler, ancak birbirimizi kucaklayarak uçabiliriz.”
Luciano de Crescenzo

Yaşamın en coşkulu en efsanevi deneyimi olan sevmek, yüzyıllardır sürdürüyor büyüsünü.
Sabrı, sevecenliği, mutluluğu, inancı ve umudu taşıyor içinde.
Bizler,
Kendimizi keşfetme serüveni ile başlayan sevgi üzerine kurulu bir evrende,
Benzersiz varlığımızın sonsuz bir sevme kapasitesine sahip olduğunu bilmeden yaşar gideriz.
Bu şaşırtıcı gerçekle yüzleşemeden çoğu kez…
Bir yandan sevgiyi arayan insanoğlu diğer yandan duygularını sınırlayan bir kültürün çıkmazında bocalar durur.
Ne hazin bir çelişkidir!
Sevmenin, sevgiyi söylemenin ayıp sayıldığı, ertelendiği, önemsenmediği ve bize öğretildiği yönüyle,
“Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek” diyen Behçet Necatigil’in örtüşen dizelerinden insana dair bir eksikliğin altı çiziliyordu sanki kendiliğinden.
Sevmenin,
Salt karşı cinse duyulan bir aşk romantizmi olmadığı, farkındalığımızla açıkça gözükür bize;
Bir tohumun baharda uyanışından,
Bir çocuk gülüşünden,
Sımsıcak bir dost elinden,
Bir annenin güvenli kucağından,
İçten söylenen bir sözden…
Ve zihnimizin farklı yerlerine saklanmış daha pek çok ayrıntıyı bir araya getirip düşündüğümüzde aradığımız sevginin aslında o minicik ışıltılarda gizli olduğunu anlarız.
Duyumsayarak…
Dokunarak…
Kucaklayarak…
Sevgiyi “şimdi” yaşamanın,
“Seni Seviyorum” diyebilmenin muhteşemliğini yüreklice sunabilmenin yolu,
Kendi öz benliğimize duyduğumuz sevgiden geçiyor.
Belki de biz yanlış yerlere bakıyoruz…

Ferda Balkaya Çetin